We zijn bij de kortste dag van het jaar aangekomen op midwinter. De dagen zijn kort en donker, de natuur is stil. Bijna alle loofbomen zijn nu hun bladeren wel kwijt. Ook het geritsel van de bladeren valt weg, nu er zoveel regen op het gevallen blad terecht is gekomen. Naaldbomen en andere groenblijvers vallen extra op tussen de kale loofbomen.
De natuur lijkt kleurloos te worden, totdat je gaat letten op alles wat wel kleur heeft. De bast van bomen en de uitlopers van de takken van afgelopen lente hebben vaak veel kleur. De groenblijvers en bijvoorbeeld de knalrode takken van de rode kornoelje zorgen ook voor kleur in een winterbos of -park. Let maar eens op en kijk goed om je heen!
Al voor onze jaartelling werden groenblijvende planten gezien als het symbool voor vruchtbaarheid. Woningen werden ook toen al met groenblijvers versierd rond midwinter. Ik heb verhalen over de maretak, hulst, klimop, de spar, taxus en de thuja verteld.
Wat je nu vooral goed ziet bij de loofbomen, is hun ‘skelet’, hun essentie. De vorm is veel duidelijker zichtbaar dan in de zomer. We hebben gekeken naar de verschillende vormen van bomen en hebben van 2 bomen een schets gemaakt, waarbij vooral het gebaar van de boom tot uitdrukking werd gebracht. Daarna hebben we ook een schets gemaakt van hoe je er zelf uit zou zien als je een boom was. Ben je stevig geworteld? Waai je met alle windrichtingen mee, of ben je juist heel standvastig? Voel je je geknot, of reik je tot de hemel? Sta je tussen andere bomen, of sta je liever solitair? Enzovoorts.
Als de zon schijnt rond midwinter, staat hij heel laag. Bomen werpen dan lange schaduwen op de grond en ook onze eigen schaduw is lang. Over het algemeen kijken we liever naar het licht dan naar het donker, maar vandaag keken we ook naar onze eigen schaduw, naar onze eigen donkere kant. Onze schaduwkanten zijn eigenschappen of emoties waar je niet zo trots op bent. De donkere kant van een ander is makkelijker te zien en onder ogen te komen, dan je eigen schaduwkant. Als je met mildheid en compassie naar je eigen schaduwkanten kunt kijken, wordt het ook makkelijker die van een ander te accepteren.
Na afloop kregen de deelnemers een ‘wensenboeketje’ van mij mee naar huis. Hierin zaten takjes van de rode kornoelje, als symbool voor mijn wens dat het leven ook in donkere tijden kleurrijk mag zijn. Hulst als ‘bliksemafleider’, zodat je niet geraakt wordt als iemand wat kwetsend tegen je zegt, maar ook voor vrede en bescherming. De thuja om krachtig en vitaal te blijven. De taxus voor een lang leven. De klimop zodat je in donkere tijden altijd weer naar het licht mag groeien. En een maretak voor een vleugje magie rond de kerstdagen en in het nieuwe jaar.